Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳим

Аллоҳ таолонинг неъматлари беҳисоб. Унинг берган неъматларини эслаш, унга шукр қилиш мўмин-мусулмонларнинг бурчидир. Бугун бир неъмат ҳақида эслаб ўтмоқчимиз. У шундайки, агар у бўлмаса бошқалари ҳам татимай қолади…

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ

Аллоҳ таоло шундай марҳамат қилади: “Эй иймон келтирганлар! Аллоҳнинг сизга берган неъматини эсланг”.

Аслида, ушбу ояти каримада Аллоҳ таоло “Аҳзоб”лар катта қўшин тўплаб Мадинани қамал қилиб олганда, уларга Ўзи улкан неъматлар – душман ҳужумидан асраш, тинчлик-омонлик бериш, душманлар устидан ғолиб келиш кабиларни ато этганини эслашга буюрмоқда. Биз ҳам бир вақтлар “Аҳзоб”лардан ҳам ашаддийроқ бўлган Собиқ Иттифоқ қўлида тобеъ ва эркидан ажралган халқлар қаторида эдик…

Аллоҳ таоло ояти кариманинг давомида шундай марҳамат қилади:

إِذْ جَاءَتْكُمْ جُنُودٌ فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا وَجُنُودًا لَمْ تَرَوْهَا وَكَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرًا

“Ўшанда устингизга лашкарлар келган эди”.

Ҳа, ўшанда Қурайш мушриклари ўзлари билан иттифоқдош қабилалар билан бирлашиб, Мадинага бостириб келган эдилар. Улар мусулмонларни таг-туги билан йўқ қилиб юбориш мақсадида эдилар.

Шундай, Собиқ Иттифоқ аскарлари ҳам қанчадан-қанча юртдошларимиз ва яқинларимизни қатлиом қилганларига тарих шоҳид. Уларнинг замонавий қурол-аслаҳаларига қарши туришга, қилаётган зулм- зўравонликларини тийиб қўйишга ҳеч кимнинг имконияти йўқ эди. Бундан ташқари, халқларни маънавиятидан, эркидан айириб, келажакда фақат ўзларининг “Империя”лари манфаати учун сўссиз хизмат қиладиган авлодни тарбиялаш ишлари ҳам бошлаб юборилган эди…

“Уларнинг устига шамолни ва сиз кўрмаган лашкарларни юбордик”.

Аллоҳ таоло кофирларнинг ҳизблари устига совуқ қиш кечасида қаттиқ совуқ шамолни юборди. У шамол уларнинг қозон ва чодирларини учириб кетди. Оловларини ўчириб ташлади… Қалбларига қўрқинч солди. Шунда улар уруш қилишга ботинолмай қолдилар.

Зулмни ҳеч нарса билан оқлаб бўлмайди. Эркидан айрилган, кўз қувончи бўлган шириндан-шакар фарзандларининг келажагидан ғам чеккан ва уларнинг “худбинлар”га қарам бўлиб яшашидан қалблари изтиробга тушган ота-боболаримиз мазлум бўлган ҳолларида қўлларида бор бўлган василани ишга солиб истиқлол талабида Оламлар Роббисига дуолар қилардилар. Ҳа, Аллоҳ таоло уларнинг дуоларини ижобат қилиб, ҳеч ким ўйламаган тарафдан уларнинг қалбига биз кўрмаган “лашкарини” юборди. Улар ўзаро ихтилофга тушиб, ичларидан емирилдилар. Истиқлолнинг бадали енгил бўлгани йўқ. Бу улкан неъматнинг ортида катта жонфидоликлар ётибди…

“Аллоҳ нима қилаётганингизни яхши кўриб тургувчи эди”.

Ҳа, Аллоҳ таоло сизларнинг ҳамма ҳаракатларингизни кўриб турди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг чақириқларига лаббай деб жавоб бериб, сафарбарликка чиқиб, маслаҳатлашиб, ҳандақ қазиш ва бошқа ишларда қанчалик жонбозлик кўрсатганингизни ҳам кўриб-билиб турди.

Халқимиз, оталаримиз ва оналаримиз қанчалар машққат чекканларини, иймон-эътиқодлари ва ўзликни асраш ҳамда келажак авлод учун озод ва обод Ватан, эркин ва фаровон ҳаёт барпо этиш учун бор-будлари ва ҳатто ўз азиз жонларини ҳам аямай қанчалик жонбозлик кўрсатганларини ҳам Аллоҳ таоло кўриб-билиб турди.

Аллоҳ таоло кейинг оятда шундай марҳамат қилади:

إِذْ جَاءُوكُمْ مِنْ فَوْقِكُمْ وَمِنْ أَسْفَلَ مِنْكُمْ وَإِذْ زَاغَتِ الْأَبْصَارُ وَبَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَنَاجِرَ وَتَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا

Ўшанда улар сизнинг уст ва қуйи томонингиздан келган эдилар. Ўшанда кўзлар тиниб, жонлар ҳалқумга келган эди ва Аллоҳ ҳақида турли гумонлар қилардингиз. (“Аҳзоб” сураси, 9-10-оятлар)

Аллоҳ сизга неъмат берган ана ўша пайтда қурайшликлар
ва ғатафонликлар уст томонингиздан, бану қурайзалик яҳудийлар эса қуйи томонингиздан келган эдилар. Сиз икки ўт орасида эдингиз.

Бизни ҳам ҳар тарафдан Собиқ Иттифоқ қуршаб олган эди. У худди қонхўр зулукдек чирмашиб, халқимизнинг тинкасини қуритди. Бойликларини истаганча талон-тарож қилиб, ўз хазинасига ташиди.
Агар у иймон соҳиби бўлса, унга нисбатан янада зулмкорроқ бўларди.
Ҳа, “Ўшанда кўзлар тиниб, жонлар ҳалқумга келган эди”. Бу сўзларнинг ҳақиқий маъносини ана шу ҳолатга тушганларгина англаб ета олади ва ҳис этади. Аллоҳнинг раҳмати муҳсин бандаларига яқиндир. Ушбу раҳмат онлари етиб келди. Аллоҳ таоло Ўз фазли ила бизларга истиқлол неъматини ато этди. Бу неъматнинг шукронасини қилиш ҳар биримизнинг бурчимиздир. Агар инсонда бир неъмат бардавом бўлса, унинг неъмат эканини, агар у йўқ бўлса, ҳаёти зулматга чўмишини унутиб қўяди. Аллоҳ таоло Ўз фазли ила ато этган ана шундай улуғ неъматлари халқимиз, жонажон Ватанимиз узра абадий бўлишини насиб этсин. Ва охирги сўзимиз – Оламлар Робби
Аллоҳ таолога ҳамду санолар бўлсин.

СОЛИХОВ ДИЛШОД

Мир Араб олий мадрасаси 2-курс талабаси